O czym mówił Prymas Polski na Jamnej

Szczegóły: Kazimierz Dudzik; Opublikowano: 19 sierpień 2018; Odsłony: 1303

„Nadzieja nie odsyła człowieka z zapewnieniem: nie martw się, wszystko będzie dobrze. Nadzieja, która słucha, ma oczy, aby widzieć, uszy, aby słyszeć wołanie i ręce, aby pomagać” – mówił Prymas Polski z okazji 20-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Jamneńskiej. Metropolita gnieźnieński przewodniczył w uroczystość Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia 2018 r.) rocznicowej Mszy świętej w dominikańskim kościele na Jamnej, gdzie w wizerunku ukoronowanym przez św. Jana Pawła II czci doznaje Matka Boża Niezawodnej Nadziei. „Cieszę się, że mogę wpatrywać się w piękną twarz jamneńskiej Maryi. Spojrzeć – jak wy wszyscy – w Jej dobre matczyne oczy. Patrzeć na Maryję i uwielbić Boga przez Maryję, zwłaszcza dziś, w radosną uroczystość Jej wniebowzięcia” – mówił abp Wojciech Polak przypominając za św. Janem Pawłem II, że dzień ten jest świętem naszego wewnętrznego powołania. Jest świętem powołania do pełni naszego człowieczeństwa i na taką pełnię wskazuje. Jest świętem, które przypomina nam o naszym człowieczeństwie i jego niezbywalnej wartości.

Prymas wskazał też na szczególny tytuł jamneńskiej Matki Bożej przypominając za papieżem Franciszkiem, że jest w postawie Maryi szczególny rys. Nie jest Ona bowiem kobietą, która ulega przygnębieniu w obliczu niepewności życia, zwłaszcza gdy nic nie zdaje się układać właściwie. Nie jest kobietą, która gwałtownie protestuje, która pomstuje na losy życia, często objawiające wrogie oblicze. Jest natomiast kobietą, która słucha, która akceptuje życie takim, jakie się nam daje, z jego dniami szczęśliwymi, ale także z jego tragediami, których nigdy nie chcielibyśmy napotkać.
„Przychodząc na Jamną i my wszyscy, jak ufam, dostrzegamy ten związek, jaki istnieje między nadzieją a wysłuchaniem. Świadczą o nim świadectwa tak wielu z was, dla których to właśnie miejsce stało się prawdziwie miejscem wysłuchania. Związek między nadzieją a słuchaniem przypomina nam jednak nie tylko to, co tutaj, przez wstawiennictwo Matki Bożej Niezawodnej Nadziei otrzymaliśmy, ale i wszystko to, do czego Ona nas konkretnie, właśnie tutaj, wezwała. I do nas bowiem, jak do sług w Galilejskiej Kanie, mówi przecież: uczyńcie wszystko, co mój Syn wam powie” – podkreślił Prymas.
Metropolita gnieźnieński tłumaczył również, że prawdziwa nadzieja nigdy nie odsyła człowieka z jakimś błogim zapewnieniem: nie martw się, wszystko będzie dobrze. Nie jest to przecież prawda. Raz będzie dobrze, a raz nie. Nadzieja, która słucha, ma oczy, aby widzieć, uszy, aby słyszeć wołanie i ręce, aby pomagać.
„Bo nadzieja jest wtedy – jak pisał w swym wierszu Czesław Miłosz – gdy ktoś wierzy, że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem, i że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie. I drugi człowiek na tej ziemi nie jest snem, lecz żywym ciałem. Dlatego w imię nadziei są ludzie, którzy właśnie jak Ona, idą z pośpiechem do drugiego człowieka, by mu pomóc. Idą do niego i są przy nim, jak Ona była przy Elżbiecie, aby jej towarzyszyć. I tak właśnie objawia się wielkie powiązanie między nadzieją, a wysłuchaniem” – wskazał Prymas Polski.