(Marianna Marchocka, karmelitanka)

Marianna Marchocka była córką starosty czchowskiego Pawła Marchockiego i Elżbiety z Modrzejewskich. Urodziła się 25 czerwca 1603 roku w Stróżach koło Zakliczyna. Została ochrzczona w Zakliczynie. W domu rodzinnym panowała religijna atmosfera. Jej siostra wstąpiła do starosądeckich klarysek.
Wskutek wypadku, jakiemu uległa matka przez połogiem, Marianna nie cieszyła się dobrym zdrowiem, nękały ją ostre bóle głowy i inne objawy chorobowe. Z tego powodu ojciec stanowczo sprzeciwiał się jej planom wstąpienia do karmelitanek, tłumacząc, iż zdrowie córki nie zniesie ostrej reguły zakonu.
Zauroczona lekturą żywotu św. Teresy z Avilla Marianna wytrwale dążyła do realizacji swego powołania. Swą wytrwałością przełamała opór rodziców i 16 kwietnia 1620 roku wstąpiła do klasztoru karmelitanek bosych w Krakowie u św. Marcina, gdzie dwa lata później (26 kwietnia 1622 roku) złożyła śluby zakonne. Kilkakrotnie w latach 1631-1638 pełniła funkcję mistrzyni nowicjatu i przeoryszy.

W 1642 roku została wysłana wraz z grupą sióstr, tworzących nowy konwent, do ufundowanego przez Jakuba Sobieskiego (ojca Jana III) klasztoru we Lwowie, gdzie pełniła funkcję przeoryszy. Siostry pozostały tam tylko sześć lat. W obawie przed wojskami Chmielnickiego powróciły w 1648 roku do Krakowa.
Już w roku następnym konwent lwowski został przeniesiony do Warszawy. W stolicy klasztor karmelitanek powstał z fundacji Jerzego Ossolińskiego. Opieką i przyjaźnią darzyła też siostry para królewska: Jan Kazimierz Waza i Maria Ludwika. Matka Teresa również i tu pełniła funkcję przeoryszy. Zmarła w klasztorze warszawskim 19 kwietnia 1652 r.
Po kasacie konwentu zakonnice w 1818 roku wyjechały do Krakowa, do klasztoru św. Józefa przy ul. Kopernika. Trumnę z jej ciałem, które nie uległo zepsuciu, zabrały ze sobą. W 1939 zamurowano je w ścianie kościoła za głównym ołtarzem.
Matka Teresa od wczesnej młodości doznawała licznych przeżyć mistycznych (ekstazy, oschłości, opuszczenia i bojaźnie). Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Męki Pańskiej i Najświętszego Sakramentu.
Listy Matki Teresy, w których zawarła swe przeżycia mistyczne, zredagował i opracował jej spowiednik – ojciec Ignacy do św. Jana OCD, nadając im formę autobiografii. Jest pierwsza polska autobiografia mistyczna. Po raz pierwszy wydano ją drukiem sto lat po śmierci autorki w 1752 roku. W XX wieku ukazała się w tłumaczeniu francuskim (1905), a w języku polskim w 1939 roku.
Kult Matki Teresy przetrwał w klasztorach karmelitańskich, szczególnie krakowskim. Lokalnym kultem cieszyła się też w Zakliczynie, szczególnie w okresie II wojny światowej. Jej obraz do końca lat pięćdziesiątych wisiał w prezbiterium kościoła parafialnego pw. św. Idziego.